I want to shout this story from our place in the heart of Athens, I want the whole country to hear it..
the story of a king who returns. He is Nobody. He is a beggar. his house is overrun with young, hotblooded warrior nobles who plot to kill his only son and lust after his wife.
yes, we all know the story- but when was the last time you heard it all, the whole ocean of poetry that is the Odyssey?
It is not fast paced, but it is very exciting- in the words of the master teller himself, the words that transcend centuries of time, hundreds of translations, millions of hours of study.. and still enthrall the hearts and souls of people of all ages and many cultures and backgrounds..
It takes a long time to read, to tell, to hear, that version we call “original”. 12 nights if we go through 2 books a night, yes, a long time.. but wait, why is being a long time in a story you like not desirable? Songs are getting shorter and shorter, videos of under a minute give us a quick fix, tweets..lets not get into that.. It is all like a quick sugar boost- fun, I admit, but where is the nourishment?
you can bask in epic. you can let it seep slowly through the pores of your being. You can daydream, you can even sleep for a while, it will all be there when you come back, it is made for slow listening, generous in its welcoming. Listening to the Odyssey is easy, enjoyable. The metre counts out time, at a pace you can relax in. Information is dealt out in easily digested bits, and you get repetitions, just to help you stay with it. Actually this is what I believe is one of the greatest gifts Homer has created for 21st century humanity, the reminder of what it is like to experience the passing of time in a relaxed, non hurried manner. A reminder that might work as an incentive to ask for this experience, to strive to make it happen again.
And at the same time you get to hear a great story. The survivor- he returned, he lost everything, everyone, but he got back home- and won his world back. and if you want to learn how in the most enjoyable way.. get someone to read the story to you..
Αυτήν την ιστορία θέλω να την φωνάξω, να την φωνάξω δυνατά να με ακούσει όλη η χώρα, από κει, από το χώρο μας στην καρδιά της Αθήνας.
την ιστορία του βασιλιά που επιστρέφει, του Κανένα, του ζητιάνου του κουρελή. Στο σπίτι του κατάληψη από θερμοκέφαλους ευγενείς πολεμιστές που θέλουν να σκοτώσουν το γιο του, το μοναχογιό του, και ποθούν τη γυναίκα του.
Ναι, όλοι την ξέρουμε την ιστορία. Αλλά πότε ήταν η τελευταία φορά που την ακούσατε, ολόκληρη; τον ωκεανό ποίημα που λέγεται Οδύσσεια;
Όχι, δεν έχει γρήγορους ρυθμούς, έχει όμως αγωνία παρ’ όλο το αργό ύφος. Ειδικά όταν ακούς τα λόγια του μάστορα του ίδιου, λόγια που διασχίζουν αιώνες, χιλιετηρίδες για την ακρίβεια,και είναι σα να μας απευθύνονται προσωπικά, εμάς τους ανθρώπους του 21ου αιώνα, και μας καρφώνουν σα βέλη στην καρδιά, στη ψυχή, μέσα από εκατοντάδες μεταφράσεις, μετά από ώρες μελέτης, μας μαγεύουν σα να δημιουργήθηκαν τώρα.
Ναι, χρειάζεται πολύς χρόνος για να το διαβάσεις, να το πεις, να το ακούσεις ολόκληρο αυτό το έργο που θεωρούμε το “πρωτότυπο”. Δώδεκα βράδια αν ακούς δύο ραψωδίες τη βραδιά, τρείς μήνες αν γίνεται αυτό μία φορά την εβδομάδα. Σύμφωνοι, είναι πολύς ο χρόνος, αλλά πείτε μου, γιατί να μην ακούς μία ιστορία που σου αρέσει για πολύ ώρα; Γιατί να μην διαρκεί πολύ κάτι που απολαμβάνεις; Τα τραγούδια όλο και μικραίνουν, τα βίντεο κάτω από λεπτό, το τουίτερ..άσε, να μην επεκταθούμε. Είναι σαν την καραμέλα, μια ευχάριστη δόση ενέργειας από τη ζάχαρη, αλλά δε σε θρέφει, σε λιγώνει, δε χορταίνεις.
Μες στο έπος μπορείς να αράξεις. Δε σε βομβαρδίζει με φιξακια..μπορείς να αφεθείς, να το απορροφήσεις αργά, σα να μπαίνει από τους πόρους της ύπαρξής σου. Μπορείς να χαζεύεις, ακόμη κι αν πάρεις έναν υπνάκο δεν πειράζει, δεν το χάνεις, σε υποδέχεται γενναιόδωρα, φιλόξενα όταν θα γυρίσεις πίσω. Είναι φτιαγμένο έτσι, ειδικά για να ακούγεται αργά. Το μέτρο κρατά το χρόνο, οι πληροφορίες δίνονται σε δόσεις ανεκτές, επεξεργάσιμες, και είναι και οι επαναλήψεις, βοηθήματα μην μας ξεφύγει τίποτε σημαντικό. Η αλήθεια είναι ότι θεωρώ ότι αυτό είναι το δώρο που λαμβάνουμε από τον Όμηρο εμείς οι άνθρωποι του 21ου αιώνα, την εμπειρία του απλωμένου χρόνου, την υπενθύμιση, σαν ανάμνηση του πώς είναι να ζεις χωρίς βιασύνη. Το δώρο του χρόνου, δηλαδή. Η υπενθύμιση η οποία ίσως λειτουργήσει ως κίνητρο να την αποζητούμε και να την δημιουργούμε. Την εμπειρία του πλατιού, χαλαρού, απλωμένου χρόνου.
Κι όλα αυτά την ώρα που ακούς μια καταπληκτική ιστορία. Εκεινού που επέζησε. Τα έχασε όλα, τους έχασε όλους, γύρισε όμως, κέρδισε τη δυσκολότερη μάχη που έδωσε ποτέ, μέσα στο ίδιο του το σπίτι. Και το έκανε πάλι δικό του.
Κι άμα θέλετε ν’ ακούσετε πώς…βρείτε κάποιον να σας διαβάσει την Οδύσσεια.
Στη Στε.Π.Πα Μυθολόγιο, πλατεία Καρύτση 5, Αθήνα. Κάθε Δευτέρα στις 8μμ, από 24/11
Ο Αχιλλέας στη σκηνή του τραγουδάει για τα κατορθώματα των ηρώων, και ο Πάτροκλος περιμένει τη σειρά του. Ο Δημόδοκος κρατάει κιθάρα. Τα έπη είναι ποιήματα έμμετρα.
manya maratou storyteller 